TAPAS IN VALENCIA

Op zoek naar een restaurantje voor de avonddis wordt ons oog getrokken naar een klein zaakje met een voor ons wel heel aantrekkelijke wand: wijn, wijn en nog eens wijn.

Eenmaal binnen blijken wij niet de enigen te zijn. Alle tafels zijn bezet dus wij nemen plaats aan de bar. Ook gezellig. Het duurt even voor wij de aandacht hebben getrokken van een van de bedienende jongemannen en die tijd gebruiken we om een mooie fles wijn uit te zoeken. Op de bar staat één soort wijn breed uitgestald: "Hoyad de Cadenas Reserva Privada", een wijn uit de buurt van Valencia. Op het etiket pronken zilveren en gouden medailles. Hoewel wij ons daardoor normaal niet laten leiden kiezen we voor deze wijn. Wij vinden het leuk wijnen te proeven uit de streek waar wij verblijven. Bovendien spreekt de verhouding 85% Tempranillo en 15% Cabernet Sauvignon ons aan. De jongeman komt snel met de wijn maar die blijkt niet de wijn te zijn die wij hebben besteld. Wel van hetzelfde huis, maar met een ander etiket en van 100% Tempranillo.

Omdat mijn Spaans beter blijkt te zijn dan zijn Engels leg ik in zijn taal uit dat dit twee verschillende wijnen zijn. Maar daar is hij niet van te overtuigen: "same, same" is alles wat wij te horen krijgen. Zelfs als ik hem op het achteretiket wijs waarop de druivenrassen vermeld staan. Met een wanhopige blik geeft hij het op, opent de fles waar wij om hadden gevraagd en stort zich direct weer op het uitserveren van de tapas, die overigens voortreffelijk waren.

Je zult begrijpen dat ik niet meer de moeite nam te zeggen dat de wijn niet helemaal top was. "Vlurk" noem ik dat, oftewel vleugje kurk. Misschien hadden we beter een ander drankje kunnen nemen. Zoals de meeste bezoekers doen, constateer ik als ik om mij heen kijk...