Parijse sferen in Rotterdam: Las Palmas

Las Palmas

Veel over gehoord en gelezen, diverse keren voorbij gelopen, echter nog nooit bezocht: Las Palmas aan de Wilhelminakade te Rotterdam. Maar… vanavond gaat het gebeuren: diner @las_palmas. Om de twitternaam eens te gebruiken. Dit eetpaleis is een van de kindjes van Rotterdamse horeca-trots Herman den Blijker (i.s.m. zakenpartner David Crouwel). Of ook wij trots zijn gaat vanavond blijken.

Vlees of vis?

Bij aankomst twijfelen wij even of dit wel het restaurant is dat zo befaamd is om zijn visgerechten: konijntjes zijn het haasje in de vitrine bij de entree (of zijn het haasjes?) en in het restaurant worden vleesrijpingskasten ingezet om het interieur op te leuken. Maar: leuk is dat zeker! Je voelt hier, ondanks het gevoel dat wij even krijgen in een geoliede machine, een instituut, terecht gekomen te zijn ….. ambacht en vakmanschap!

Een ei hoort erbij
Dat geeft ons even het gevoel in Parijs terecht te zijn gekomen. Bij Paris Nord uitstappen en een visje eten bij Terminus aan de overkant. Ook altijd overvol, heerlijke oesters en fruits-de mer en een mooi glas wijn. Maar ook een slechte akoestiek en een indruk van rommeligheid in een overigens perfect georganiseerd geheel. Zoiets voelen wij hier ook. Hoeven wij daarvoor niet meer naar Parijs?
Wij krijgen een piepklein tafeltje ongeveer naast de open keuken. Leuk om te zien hoe de koks bezig zijn, hoe de medewerkers met elkaar omgaan. Ingetogen lol? In elk geval plezier in het werk. En dat is belangrijk. Ook zien we het "big green egg" , waarvan wij zelf onlangs een exemplaar hebben aangeschaft, inderdaad (zoals het promotiefilmpje van de producent vertelt) prominent in werking in de keuken. Leuk!

In blijde afwachting...
Wij bestellen een glas champagne. Radijsjes met ansjovismayonaise en gerookte amandelen worden op tafel gezet. Het duurt even voordat we de menu- en wijnkaart krijgen. Naar onze zin even iets te lang, maar het is tenslotte zaterdagavond, wij hebben, naast trek, tijd en de zaak is overvol. Een stukje brood wordt geserveerd en de olie uit het karafje dat op tafel staat wordt op een schaaltje geschonken. Wij krijgen van de charmante Malou de keuze de kaart in te zien of te gaan voor het menu van de dag van de chef. Hoewel wij dat laatste doorgaans prefereren hebben wij hier niet het gevoel dat wij gaan weten wie de chef is en kiezen dus liever voor onszelf.

De keuze is reuze

Het is moeilijk een keuze te maken uit het mooie aanbod voorgerechten, dus kiezen wij voor een voorgerecht voor twee wat bestaat uit een assortiment voorgerechtjes van de kaart: Hollandse garnaaltjes in een dressing met o.a. appel,een blini met krab (?) reepjes paling op een schijfje aardappel, zeer dun gesneden chorizo, gerookte zalm met gesneden venkel en sashimi van tonijn met gember en wasabi. Bij dit gerecht kiezen wij overigens, net als bij het gerecht dat wij hierna bestellen, de Bramìto del Corvo Chardonnay uit Umbrië, van Antinori. Een goede keuze bij beide gerechten!

Het hoofdgerecht

En dan het hoofdgerecht. Om de warme fruits-de-mer op ons piepkleine tafeltje te krijgen vergt enige aanpassing. Maar Maloe is dit gewend en zet een wijnkoeler naast onze tafel en plaatst daarop het emmertje voor de afval, peper- en zout en het oliekannetje. Wij helpen een handje door de fles water leeg te drinken dus die kan ook van tafel. Kijk. Dat ruimt op. Het hoofdgerecht wordt geserveerd en ziet er prachtig uit! Kreeft, Langoustines en Krab vergezeld van een schaaltje spaghetti in een ketjapsausje met peultjes. Heerlijk vinden wij het om met de diverse gereedschappen die ons zijn aangereikt alle vlees uit de klauwtjes te schrappen. Dat daarbij de vingers niet geheel schoon blijven mag duidelijk zijn. Jammer dat om dat probleem op te lossen een schaaltje met voorverpakte citroendoekjes op tafel was gezet. Als je die tussendoor gebruikt krijgen je vingers een heel onaangename, chemische geur. En smaak. Gelukkig snapt Yvette, de "supervisor" dit meteen en krijgen wij een gewoon schaaltje water met wat schijfjes citroen. En wij genieten verder. Detail: mij lief en ik zijn het niet eens over de spaghetti. Hij vindt het erg lekker en bestelt nog een portie, ik vind hem te "dik", niet verfijnd, en de ketjap echt té overheersend. Kies je favoriete recensie.

Delen?
Wij zijn moe en bijna voldaan als wij zien dat de gasten aan de tafel naast ons hun glazen krijgen volgeschonken uit de fles die voor ons in een aparte koeler stond. Nu delen wij graag, maar beslissen daar even graag zelf over. Een fout maken is een. De manier hoe je dat oplost is twee. De dames Malou en Yvette doen dat prima: direct wordt, met excuses voor de vergissing, voor ons een nieuwe fles open gemaakt, hoewel de onze al bijna leeg was. Châpeau!

Feedback
"Wilt u nog een nagerecht?" is de volgende vraag. Tja, ik "ben" toch wel een beetje kaas. En als ik zie welke mooie kaasjes hier liggen word ik normaal gesproken heel gretig. Maar toch ook: genoeg is genoeg. En wij hebben heerlijk gegeten. Zoals mijn lief zegt: ik had niet verwacht dat ik vanavond zo lekker zou eten…. Mooi dat Yvette geïnteresseerd vraagt hoe hij dat bedoelt. Ter lering. Hij had het idee dat het allemaal te gladjes zou zijn, te massaal. Maar dat bleek dus geheel niet zo te zijn.

En dan... Jean Luc
Als wij in de bar wachten op de gebelde taxi zien wij voortdurend een prachtig glas koffie "speciaal" voorbij gaan. Het blijkt dat dit de specialiteit is van ene Jean-Luc die ik inderdaad al de hele avond voorbij had zien snellen met deze glaasjes in zijn hand. Omdat wachten altijd lang duurt bestellen wij toch ook maar zo een glaasje. Superlekker! Geheim recept uiteraard, lijkt op Irish Coffee maar dan anders. Beter! Jammer eigenlijk dat dat drankje niet werd gecommuniceerd bij het aanbieden van de nagerechten c.q. koffie.

Tot slot...
Als de taxi voorrijdt zien wij nog net Herman den Blijker komen voorrijden. Telefoon aan zijn oor, sigaar in zijn mond en in zijn hand….. papieren tasjes van collega Ivy…. mooi: collegiaal, samenwerken!

Verticaaltje Mondivin, Hongarije

HONGARIJE OP DE PROEFTAFEL
De eerste proefavond in het jaar 2012 van Le Tire Bouchon, onderdeel van het Nederlands Wijngilde, is meteen een heel speciale: Hongarije staat op de proeftafel, met als klapstuk van de avond een verticale proeverij van 7 jaargangen van Domaine Mondivin uit Villány. Het is voor mij de eerste kennismaking met deze wijn. Ik had er wel eens van gehoord maar dat is meer een gevalletje van de klok en de klepel. Inmiddels is mij gebleken dat er complete kookwedstrijden- en sessies rondom deze wijn worden georganiseerd. En dat laatste is niet zo vreemd. Want als er één wijnpromotor in de horeca bekend is luistert die naar de naam Jan van Lissum. En het toeval wil dat deze Jan deels eigenaar is van Domaine Mondivin.

HOE IS HET ZO GEKOMEN
De geschiedenis van dit Domaine gaat terug naar de jaren negentig als de Hongaarse wijnmaker Ede Tiffán voor zichtzelf begint in Villány, 175 km ten zuiden van het Balatonmeer, een gebied dat voornamelijk bekend is om zijn rode wijnen. Deze wijnmaker blijkt zeer getalenteerd en succesvol. Zozeer zelfs dat uitbreiding van zijn activiteiten al snel nodig blijkt. En hier komt Jan van Lissum in Beeld. Samen met de bekende wijnhandelaar Erik Sauter wordt hij mede-eigenaar van het bedrijf en Domaine Mondivin is geboren.

HONGAARSE WIJNEN ONBEKEND
Hoewel een glas "Mondivin" menig wijnliefhebber doet glunderen blijkt er nog een groot gat te zitten in de wijnkennis over Hongarije bij de meeste wijnliefhebbers. Dus ook ik ben blij met deze hernieuwde kennismaking. Toen ik zelf Boedapest bezocht heb ik genoten van de krachtige wijnen van Joszéf Bock en in mijn winkel verkoop ik o.a. de mooie wijnen van de gezusters Pfneiszl uit Sopron en de wijnen van St. Andrea uit Eger. De wijnmaker van dit laatste bedrijf, György Lörincz, is in Hongarije uitgeroepen tot wijnmaker van het jaar 2009 en twee van zijn wijnen (waaronder de Örökké) zijn tijdens het 22ste Proefschrift Wijnconcours in 2010 bekroond met de "Prix du Sommelier".

DE WARMING-UP
Maar nu de proeverij. Om de smaakpapillen een beetje op gang te brengen laat de organisator van de proeverij, proefclubgenoot Daan Jonker, ons kennismaken met een aantal Hongaarse wijnen uit zijn privékelder. De jaargangen variëren van 2001 tot 2006 en de druiven van Chardonnay tot Furmint en Kekfrankos. Over het algemeen hadden de wijnen, naar ieders mening, wat eerder gedronken moeten worden maar toch leuk om deze wijnen te proeven. Met name de Ede Tiffan Villányi Kékoportó is interessant. Van deze wijn proeven wij de jaargang 2002. De wijn is dakpannenrood en een beetje troebel, maar heeft nog lekker rood fruit en confiture in de neus en mond en een zachte kruidigheid naast wat aardsheid, paddenstoel. Ben benieuwd naar een jonger jaar van deze wijn! Prijs-kwaliteit geweldig!

DE LINE-UP
En dan….. Domaine Mondivin. Deze wijn bestaat voor 100% uit Cabernet Franc en is een aantal jaren gerijpt op grote houten vaten. De jaargangen die wij proeven zijn achtereenvolgens 1994, 1995, 1999, 2000, 2001, 2002 en 2003. Opvallend is het grote verschil tussen de verschillende jaargangen.

DE OUDJES
De 1994 is elegant en fragiel, als een dappere oudere dame. Smaakvol. Rood en gedroogd fruit, tikkeltje metalig, zacht kruidig, mint, en ook lekker rood fruit in de afdronk. Daarnaast is de 1995 wat meer gesloten in de neus, heeft meer blauwe bessen, nootmuskaat, jeneverbessen, koffie en caramel en een bitter na. Een groot verschil dus.

DRIE OP EEN RIJ
Van het volgende drietal heeft de eerste fles (1999) kurk, maar gelukkig heeft Daan nog een tweede fles paraat. Deze wijn heeft meer het fruit van pruimen maar komt naar mijn idee wat hol over in de mond met wel weer een fruitrijke afdronk. De 2000 is dik donker paars van kleur met veel van alles in neus en mond: inkt, donkere bessen, pruimen, cassis maar komt toch ook wat stoffig over. De 2001 heeft veel rood fruit, jeneverbessen, is fris en soepel met een frisse afdronk, mint.

EN DAN DE FINALE
We beëindigen deze verticaal met de jaargangen 2002 en 2003. Deze flight komt heel anders over. Wellicht zijn hier andere wijngaardtechnieken of - methodes toegepast? In elk geval is het alcoholgehalte van beide wijnen een stuk hoger dan die van de voorgaande jaren: 14,5% tegenover 13-13,5%. De eerste wijn, 2002, is wat lichter dan de tweede, heeft licht cederhout in de neus naast rode besjes en (toch weer) de jeneverbessen. In de mond een pepertje, rood fruit en wat vegetale tonen. Een lekker frisse afdronk met blauw fruit. De 2003 is veel van alles. Bijna een portneus. Blauwe bessen, prikkend (alcohol), nootmuskaat, leer. In de smaak komen deze geuren terug, de wijn is jammig zonder zoet te zijn. Beetje stroeve tannines nog. Power.

MIJN FAVORIETEN
Bij de nadrinkwijn (Sebestyen ICCE Red blend, lekker sappig maar te makkelijk na de Mondivins) bespreken wij onze voorkeuren. Die van mij gaat uit naar de jaargangen 1994 (elegant en fragiel), 2002 (mooi hout, goede balans) en 2003 (spannend wat deze powerwijn gaat doen).
Het was een mooie avond (met dank aan Daan voor het delen van zijn privé-verzameling) en een goed begin van een jaar met veelbelovende proeverijen!