Parijse sferen in Rotterdam: Las Palmas

Las Palmas

Veel over gehoord en gelezen, diverse keren voorbij gelopen, echter nog nooit bezocht: Las Palmas aan de Wilhelminakade te Rotterdam. Maar… vanavond gaat het gebeuren: diner @las_palmas. Om de twitternaam eens te gebruiken. Dit eetpaleis is een van de kindjes van Rotterdamse horeca-trots Herman den Blijker (i.s.m. zakenpartner David Crouwel). Of ook wij trots zijn gaat vanavond blijken.

Vlees of vis?

Bij aankomst twijfelen wij even of dit wel het restaurant is dat zo befaamd is om zijn visgerechten: konijntjes zijn het haasje in de vitrine bij de entree (of zijn het haasjes?) en in het restaurant worden vleesrijpingskasten ingezet om het interieur op te leuken. Maar: leuk is dat zeker! Je voelt hier, ondanks het gevoel dat wij even krijgen in een geoliede machine, een instituut, terecht gekomen te zijn ….. ambacht en vakmanschap!

Een ei hoort erbij
Dat geeft ons even het gevoel in Parijs terecht te zijn gekomen. Bij Paris Nord uitstappen en een visje eten bij Terminus aan de overkant. Ook altijd overvol, heerlijke oesters en fruits-de mer en een mooi glas wijn. Maar ook een slechte akoestiek en een indruk van rommeligheid in een overigens perfect georganiseerd geheel. Zoiets voelen wij hier ook. Hoeven wij daarvoor niet meer naar Parijs?
Wij krijgen een piepklein tafeltje ongeveer naast de open keuken. Leuk om te zien hoe de koks bezig zijn, hoe de medewerkers met elkaar omgaan. Ingetogen lol? In elk geval plezier in het werk. En dat is belangrijk. Ook zien we het "big green egg" , waarvan wij zelf onlangs een exemplaar hebben aangeschaft, inderdaad (zoals het promotiefilmpje van de producent vertelt) prominent in werking in de keuken. Leuk!

In blijde afwachting...
Wij bestellen een glas champagne. Radijsjes met ansjovismayonaise en gerookte amandelen worden op tafel gezet. Het duurt even voordat we de menu- en wijnkaart krijgen. Naar onze zin even iets te lang, maar het is tenslotte zaterdagavond, wij hebben, naast trek, tijd en de zaak is overvol. Een stukje brood wordt geserveerd en de olie uit het karafje dat op tafel staat wordt op een schaaltje geschonken. Wij krijgen van de charmante Malou de keuze de kaart in te zien of te gaan voor het menu van de dag van de chef. Hoewel wij dat laatste doorgaans prefereren hebben wij hier niet het gevoel dat wij gaan weten wie de chef is en kiezen dus liever voor onszelf.

De keuze is reuze

Het is moeilijk een keuze te maken uit het mooie aanbod voorgerechten, dus kiezen wij voor een voorgerecht voor twee wat bestaat uit een assortiment voorgerechtjes van de kaart: Hollandse garnaaltjes in een dressing met o.a. appel,een blini met krab (?) reepjes paling op een schijfje aardappel, zeer dun gesneden chorizo, gerookte zalm met gesneden venkel en sashimi van tonijn met gember en wasabi. Bij dit gerecht kiezen wij overigens, net als bij het gerecht dat wij hierna bestellen, de Bramìto del Corvo Chardonnay uit Umbrië, van Antinori. Een goede keuze bij beide gerechten!

Het hoofdgerecht

En dan het hoofdgerecht. Om de warme fruits-de-mer op ons piepkleine tafeltje te krijgen vergt enige aanpassing. Maar Maloe is dit gewend en zet een wijnkoeler naast onze tafel en plaatst daarop het emmertje voor de afval, peper- en zout en het oliekannetje. Wij helpen een handje door de fles water leeg te drinken dus die kan ook van tafel. Kijk. Dat ruimt op. Het hoofdgerecht wordt geserveerd en ziet er prachtig uit! Kreeft, Langoustines en Krab vergezeld van een schaaltje spaghetti in een ketjapsausje met peultjes. Heerlijk vinden wij het om met de diverse gereedschappen die ons zijn aangereikt alle vlees uit de klauwtjes te schrappen. Dat daarbij de vingers niet geheel schoon blijven mag duidelijk zijn. Jammer dat om dat probleem op te lossen een schaaltje met voorverpakte citroendoekjes op tafel was gezet. Als je die tussendoor gebruikt krijgen je vingers een heel onaangename, chemische geur. En smaak. Gelukkig snapt Yvette, de "supervisor" dit meteen en krijgen wij een gewoon schaaltje water met wat schijfjes citroen. En wij genieten verder. Detail: mij lief en ik zijn het niet eens over de spaghetti. Hij vindt het erg lekker en bestelt nog een portie, ik vind hem te "dik", niet verfijnd, en de ketjap echt té overheersend. Kies je favoriete recensie.

Delen?
Wij zijn moe en bijna voldaan als wij zien dat de gasten aan de tafel naast ons hun glazen krijgen volgeschonken uit de fles die voor ons in een aparte koeler stond. Nu delen wij graag, maar beslissen daar even graag zelf over. Een fout maken is een. De manier hoe je dat oplost is twee. De dames Malou en Yvette doen dat prima: direct wordt, met excuses voor de vergissing, voor ons een nieuwe fles open gemaakt, hoewel de onze al bijna leeg was. Châpeau!

Feedback
"Wilt u nog een nagerecht?" is de volgende vraag. Tja, ik "ben" toch wel een beetje kaas. En als ik zie welke mooie kaasjes hier liggen word ik normaal gesproken heel gretig. Maar toch ook: genoeg is genoeg. En wij hebben heerlijk gegeten. Zoals mijn lief zegt: ik had niet verwacht dat ik vanavond zo lekker zou eten…. Mooi dat Yvette geïnteresseerd vraagt hoe hij dat bedoelt. Ter lering. Hij had het idee dat het allemaal te gladjes zou zijn, te massaal. Maar dat bleek dus geheel niet zo te zijn.

En dan... Jean Luc
Als wij in de bar wachten op de gebelde taxi zien wij voortdurend een prachtig glas koffie "speciaal" voorbij gaan. Het blijkt dat dit de specialiteit is van ene Jean-Luc die ik inderdaad al de hele avond voorbij had zien snellen met deze glaasjes in zijn hand. Omdat wachten altijd lang duurt bestellen wij toch ook maar zo een glaasje. Superlekker! Geheim recept uiteraard, lijkt op Irish Coffee maar dan anders. Beter! Jammer eigenlijk dat dat drankje niet werd gecommuniceerd bij het aanbieden van de nagerechten c.q. koffie.

Tot slot...
Als de taxi voorrijdt zien wij nog net Herman den Blijker komen voorrijden. Telefoon aan zijn oor, sigaar in zijn mond en in zijn hand….. papieren tasjes van collega Ivy…. mooi: collegiaal, samenwerken!