Importeur van Griekse wijnen Martin (grieksewijnen.com) organiseerde via Twitter (@grieksewijnen) een mooie proeverij. We begonnen de avond in zijn nieuwe proefruimte in Maasdam met een sprankelend glas:
Karanika Sparkling:
Van deze wijn had ik al eens mogen proeven en weer vond ik het een heerlijk glas. Fris, tropisch en citrusfruit, een fijne mousse, mooi droog en frisse zuren. Kortom: een feestelijk begin!
Daarna volgden in een rap tempo de volgende wijnen:
Alpha Estate Sauvignon Blanc 2010:
De wijnmaker van Alpha Estate (noord-Griekenland) studeerde o.a. in Bordeaux en Madiran en nam al zijn aldaar verworven kennis mee terug naar Griekenland. Vooral wat betreft de toepassing van “skin-contact”, het langer in contact laten van de most met de schillen van de druiven, zodat er veel aroma’s in de wijn terecht komen. Bovendien heeft hij geïnvesteerd in een soort massage-apparaat dat de druiven heel zachtjes masseert en waardoor nog meer aroma’s in de wijn komen. En dat proef je hier: in de neus veel tropisch fruit, abrikozen, passievruchten en niet overheersend die typische Sauvignon-Blanc neus. In de mond meer de groene tonen die je verwacht van Sauvignon Blanc (groene paprika, groene appel), naast weer heerlijk tropisch fruit, grapefruit en banaan.
Gerovassiliou Viognier 2009:
Net als de wijnmaker van Alpha Estate heeft de wijnmaker van Gerovassiliou (nabij Thessaloniki) in Frankrijk veel geleerd. Met name van Chapoutier en Guigal in de Noord-Rhone. Deze wijn is dan ook gemaakt naar Frans voorbeeld. 6 Maanden Frans eiken geven deze wijn een mooie ronde houttoon. Verse ananas, kruidig, perzik en een fris bittertje na.
Biblia Chora Ovilos wit 2010:
Ook uit het noorden van Griekenland, dit keer uit Drama, de wijnstad van Griekenland. Wat een spannende wijn is dat! Een blend van Semillon en Assyrtiko, 3-4 maanden gerijpt op Frans eiken. Romig, boter, kruidig met ook wat gras en zuivel. Ik denk er langoustines met limoen bij, zeefruit. Martin geeft de tip van toprestaurant Ivy in Rotterdam: met gepocheerd
ei en truffel. Wow! Het wordt steeds spannender!
Agyros Estate Barrel 2009:
Deze wijn komt van het kleine Griekse eiland Santorini. 100% Assyrtiko, 6 maanden eiken. Weer een bijzondere wijn met boter in de neus en in de mond een romige aanzet, zachte vanilletonen, boers. Doordat het eiland Santorini een lavabodem heeft hebben de wijnen die daar vandaan komen vaak een rubber-ondertoon. Een aparte wijn die het goed zal doen bij in roomboter gebakken tong of zeebaars met een rijke saus. Drupje citroen erover: feestje!
Nostos Roussanne 2010:
Uit het westen van het bekende eiland Kreta. Biologisch. Een rijke wijn gemaakt in de stijl van de Rhone. 8 Maanden hout, bloemig, lood, vol en kruidig. Beetje scherp door het hoge alcoholpercentage? 14,5% Voor wit is best heavy. Een gastronomische wijn dus!
Nostos Grenache 2007:
Weer een heel aparte wijn. In de omgeving van de wijngaard groeit en bloeit veel rozemarijn en oregano en dat proef je duidelijk in de wijn terug. Zacht kruidig, rood fruit, rode besjes, bosaardbeitjes. Niet de stijl van de Spaanse Garnacha of Franse Grenache. Ben nieuwsgierig naar een latere jaargang van deze wijn!
Nostos Manousakis 2005:
Een wijn van Syrah, Grenache, Mourvedre en Rousanne. 16-18 Maanden Frans eiken. Een weelderige dikke wijn met veel kersenfruit, amarenen. Rijp rood fruit en een heel lange afdronk. Prachtig voor de komende wintermaanden!
Thymiopoulos Naoussa 2008:
Deze wijn uit noord-Griekenland, Naoussa, bestaat voor 100% uit Xinomavro van 80 jaar oude stokken. Een verrassende wijn: veel in de neus: drop, blauwe bessen, laurier, kersenfruit. In de mond heeft hij een ietwat zoete aanzet en aardig wat straffe tannines. Een beetje in de stijl van een Pinot Noir maar toch ook weer niet. Even overgieten in een karaf zal hem geen kwaad doen, is mijn mening.
Gerovassilliou Evangelo 2007:
Een van de toppers van dit wijnhuis. Een wijn van 92% Syrah en 8% Viognier: de blend van de Cote Rotie, Noord-Rhone. Een dijk van een wijn, donkerpaars, drop, donker fruit, blauwe bessen, sap, veel sap! Heel toegankelijk ook al. Ik begrijp van Martin dat de voorraad zeer beperkt is, dus....
Alpha Tannat 2007:
Dat de wijnmaker in de leer is geweest in de Madiran wordt nu wel duidelijk. De wijn is ongelofelijk krachtig en vol, dik. Een bom van fruit, tabak, leer. Maar.... niet met de harde tannines die wijn uit de Madiran vaak zo moeilijk te drinken maken. Weer een prachtige wijn voor de komende herfst en winter. Bij stoofschotels, wild en nog veel meer! Goud van Decanter, en ik kan het alleen maar met hen eens zijn. Top!
Alpha Estate 2007:
Na de stevige Tannat komt deze laatste wijn wat zachter over. Wellicht ook doordat de blend bestaat uit Xinomavro, Merlot en Syrah. Een volle en toch krachtige wijn waarbij ik ook weer benieuwd ben hoe hij overkomt als hij uit een karaf geschonken wordt. De wijn is zeer complex en verdient zeker de lovende berichten die hij kreeg van de internationale wijnpers.
Na deze heerlijke en bijzondere proeverij stond er voor de liefhebbers een tafel vol kazen klaar. De meeste niet uit Griekenland, maar doordoor niet minder lekker!
En binnenkort..... Griekse wijnen @gransjean?
donderdag 25 augustus 2011
zaterdag 13 augustus 2011
Een nieuwe Italiaan
De nieuwe Italiaan
Afgelopen voorjaar ontdekten wij in Deva, Roemenië, een nieuw Italiaans restaurant. We gebruikten daar de lunch en waren zeer onder de indruk van de kwaliteit van de gerechten, de versheid van de ingrediënten, maar vooral ook van de uitgebreide wijnkaart.
De eigenaar leidde ons rond in zijn winkel, die aan het restaurant grensde. Grote namen als Gaja, Masi, Planeta, Sasiscaia liet hij ons zien. Maar ook enkele van zijn eigen "trouvailles": bijzondere wijnen van kleine wijnhuizen waar hij duidelijk trots op was. Helaas hadden wij die dag weinig tijd en bovendien geldt in Roemenië: "zero tolerance". Dus geen druppel alcohol als je achter het stuur kruipt. Wij namen ons voor in de zomer in dat restaurant terug te komen om daarna in een hotelletje de nacht door te brengen.
Die avond was gisteren
Vol verwachting kozen wij een tafeltje buiten, want het weer was heerlijk. De eigenaar was helaas op vakantie, maar dat mocht de pret niet drukken. Dachten we...
We bestelden een glas prosecco, we waren tenslotte bij een Italiaan, maar helaas hadden ze dat niet per glas. Omdat we er toch wel erg veel trek in hadden en de prijs alleszins meeviel bestelden we uiteindelijk dus maar een fles. Helaas, meldde het uiterst vriendelijke meisje, ook dat hadden ze niet in huis. Wel een andere mousserende wijn die ze ons even zou laten proeven. Het bleek een demi-sec bubbel te zijn van Martini. Niet iets waar we op dat moment trek in hadden dus hielden we het op een door haar aanbevolen glas huiswijn en doken de wijnkaart verder in.
Italiaanse wijnen?
De wijnkaart was ingedeeld in rood en wit en daarbij was een onderverdeling gemaakt in Italiaanse en Roemeense. Vreemd dus dat er wijnen opstonden als "Lurton Chardonnay" (Argentinië) en "Petaluma Riesling" (Australië).... Overigens stond bij geen enkele wijn een jaartal. Beetje jammer.
Jaartal
We besloten te beginnen met de Planeta Chardonnay. Helaas, ook die was niet in huis. Met enige drang werd ons geadviseerd toch maar de huiswijn te nemen. Dat was een Pinot Bianco uit Veneto. Niets mis mee, maar we hadden de hele vakantie al wijnen gedronken waar "niets mis mee was". We hadden zin in top! De bedrijfleidster kwam erbij en toen we haar hadden uitgelegd wat de bedoeling was dook ze weg achter een deur en hoorden we gerommel met flessen en koelkasten. Ze kwam terug met de wijnen die op de kaart stonden die beschikbaar waren. In een oogopslag werd duidelijk waarom er geen jaartallen op de kaart stonden: de wijnen waren stuk voor stuk (te) oud! De Chardonnay van Lurton uit Mendoza was uit 2002, een witte Italiaan "Il Fiore" uit 2000 en "La Rocca" uit 1998. De enige waar we nog wat vertrouwen in hadden was de Petaluma Riesling uit 2001. Maar Riesling, daar hadden we nu net even geen zin in.
Dus toch een Roemeen
De bedrijfsleidster zag onze wanhoop en kreeg kennelijk een briljant idee. Ze veerde op, nam de oude flessen mee en kwam terug met: Sole Chardonnay 2008 van Recas. Een wijn die wij kenden van ons bezoek enige jaren geleden aan dat wijnbedrijf. Daar werden wij blij van. De wijn was rond, romig en had een mooie houttoets die niet overheerste. We genoten daarvan bij wat antipasta gevolgd door spaghetti Vongole. Heerlijk!
Amarone
Na in onze vakantie lichte wijnen gedronken te hebben van Merlot en Feteasca hadden wij veel zin in een mooie fles stevige Amarone. Zou ook heerlijk smaken bij de gegrilde steak die wij als hoofdgerecht bestelden. Op de kaart prijkte een Amarone van Masi die bij navraag uit 2003 bleek te komen. We kregen een proefslokje uit een fles die reeds open was en gingen voor die wijn. Maar uiteraard wel graag uit een nieuwe fles die aan tafel werd geopend. Helaas. Ook dat behoorde niet tot de mogelijkheden. Wel was er nog een Amarone van Masi uit 2000. Campolongo (?) Classico. Omdat we onze zinnen hadden gezet op Amarone besloten we die fles te nemen. Helaas werden we teleurgesteld. De wijn was nog best te drinken, maar top? Hij was meer bruin dan rood, een beetje transparant en had licht oxidatieve tonen. Proefde ook een beetje straf. We schonken een deel in een karaf waarvan hij wat vriendelijker werd. De steak was heerlijk. Jammer van de wijn.
Herkansing
Ondanks de wat teleurstellende avond besloten wij hier eens terug te komen. De gerechten waren heerlijk en vers en de service prima. Bovendien zouden wij graag nog een keer overnachten in Villa Onix, een ongewone oase van rust in een drukke stad als Deva.
Afgelopen voorjaar ontdekten wij in Deva, Roemenië, een nieuw Italiaans restaurant. We gebruikten daar de lunch en waren zeer onder de indruk van de kwaliteit van de gerechten, de versheid van de ingrediënten, maar vooral ook van de uitgebreide wijnkaart.
De eigenaar leidde ons rond in zijn winkel, die aan het restaurant grensde. Grote namen als Gaja, Masi, Planeta, Sasiscaia liet hij ons zien. Maar ook enkele van zijn eigen "trouvailles": bijzondere wijnen van kleine wijnhuizen waar hij duidelijk trots op was. Helaas hadden wij die dag weinig tijd en bovendien geldt in Roemenië: "zero tolerance". Dus geen druppel alcohol als je achter het stuur kruipt. Wij namen ons voor in de zomer in dat restaurant terug te komen om daarna in een hotelletje de nacht door te brengen.
Die avond was gisteren
Vol verwachting kozen wij een tafeltje buiten, want het weer was heerlijk. De eigenaar was helaas op vakantie, maar dat mocht de pret niet drukken. Dachten we...
We bestelden een glas prosecco, we waren tenslotte bij een Italiaan, maar helaas hadden ze dat niet per glas. Omdat we er toch wel erg veel trek in hadden en de prijs alleszins meeviel bestelden we uiteindelijk dus maar een fles. Helaas, meldde het uiterst vriendelijke meisje, ook dat hadden ze niet in huis. Wel een andere mousserende wijn die ze ons even zou laten proeven. Het bleek een demi-sec bubbel te zijn van Martini. Niet iets waar we op dat moment trek in hadden dus hielden we het op een door haar aanbevolen glas huiswijn en doken de wijnkaart verder in.
Italiaanse wijnen?
De wijnkaart was ingedeeld in rood en wit en daarbij was een onderverdeling gemaakt in Italiaanse en Roemeense. Vreemd dus dat er wijnen opstonden als "Lurton Chardonnay" (Argentinië) en "Petaluma Riesling" (Australië).... Overigens stond bij geen enkele wijn een jaartal. Beetje jammer.
Jaartal
We besloten te beginnen met de Planeta Chardonnay. Helaas, ook die was niet in huis. Met enige drang werd ons geadviseerd toch maar de huiswijn te nemen. Dat was een Pinot Bianco uit Veneto. Niets mis mee, maar we hadden de hele vakantie al wijnen gedronken waar "niets mis mee was". We hadden zin in top! De bedrijfleidster kwam erbij en toen we haar hadden uitgelegd wat de bedoeling was dook ze weg achter een deur en hoorden we gerommel met flessen en koelkasten. Ze kwam terug met de wijnen die op de kaart stonden die beschikbaar waren. In een oogopslag werd duidelijk waarom er geen jaartallen op de kaart stonden: de wijnen waren stuk voor stuk (te) oud! De Chardonnay van Lurton uit Mendoza was uit 2002, een witte Italiaan "Il Fiore" uit 2000 en "La Rocca" uit 1998. De enige waar we nog wat vertrouwen in hadden was de Petaluma Riesling uit 2001. Maar Riesling, daar hadden we nu net even geen zin in.
Dus toch een Roemeen
De bedrijfsleidster zag onze wanhoop en kreeg kennelijk een briljant idee. Ze veerde op, nam de oude flessen mee en kwam terug met: Sole Chardonnay 2008 van Recas. Een wijn die wij kenden van ons bezoek enige jaren geleden aan dat wijnbedrijf. Daar werden wij blij van. De wijn was rond, romig en had een mooie houttoets die niet overheerste. We genoten daarvan bij wat antipasta gevolgd door spaghetti Vongole. Heerlijk!
Amarone
Na in onze vakantie lichte wijnen gedronken te hebben van Merlot en Feteasca hadden wij veel zin in een mooie fles stevige Amarone. Zou ook heerlijk smaken bij de gegrilde steak die wij als hoofdgerecht bestelden. Op de kaart prijkte een Amarone van Masi die bij navraag uit 2003 bleek te komen. We kregen een proefslokje uit een fles die reeds open was en gingen voor die wijn. Maar uiteraard wel graag uit een nieuwe fles die aan tafel werd geopend. Helaas. Ook dat behoorde niet tot de mogelijkheden. Wel was er nog een Amarone van Masi uit 2000. Campolongo (?) Classico. Omdat we onze zinnen hadden gezet op Amarone besloten we die fles te nemen. Helaas werden we teleurgesteld. De wijn was nog best te drinken, maar top? Hij was meer bruin dan rood, een beetje transparant en had licht oxidatieve tonen. Proefde ook een beetje straf. We schonken een deel in een karaf waarvan hij wat vriendelijker werd. De steak was heerlijk. Jammer van de wijn.
Herkansing
Ondanks de wat teleurstellende avond besloten wij hier eens terug te komen. De gerechten waren heerlijk en vers en de service prima. Bovendien zouden wij graag nog een keer overnachten in Villa Onix, een ongewone oase van rust in een drukke stad als Deva.
maandag 8 augustus 2011
De markt
Zaterdag, marktdag in Halmagiu
Zaterdag is DE dag! Er is markt in Halmagiu een dorpje 30 kilometer van hier. En niet zomaar een markt. Maar DE markt: kleding, voedsel, vee en meer.
Omdat in ons dorp niet echt veel te beleven is vroegen wij Aurora, onze buurvrouw/landlady, ons te vergezellen. We stelden voor om 10 uur te vertrekken. Om 9.30 uur liep zij nog rond met de koe, Florica. Uitlaten, melken, emmertjes en pannetjes hier en daar. Maar stipt om 10 uur stond ze klaar. Met haar zwarte laktasje. Hakjes, kleurige blouse en.... mascara op haar wimpers. Ze melde tussen neus en lippen door dat ze vandaag jarig was: 52 lentes! Ik denk niet dat zij ontbijt op bed heeft gehad. Of wat dan ook. Voor ons extra mooi dat we haar mee hadden gevraagd. Hoe blij kun je iemand maken?!
Converseren
Wij rijden door het prachtige landschap van Transsilvanië en genieten. Van het landschap, de mensen die zwaaien, de koeien die worden uitgelaten, de honden die overal ineens opduiken, de zon, elkaar, en de "Musica Populare" op de achtergrond, een volks muziekje "van hier". Aurora zit stilletjes op de achterbank. Zou ook zij genieten?
Jammer dat we de taal niet goed beheersen. We kunnen aardig meepraten over het weer, de kinderen, de (natuurlijk altijd foute) regering, de verkiezingen, de wegen die zo slecht zijn. Maar echt voelen wat je voelt. Wat zij voelt. Dat is een lastige.
De jarige
52 Jaar is zij vandaag geworden. Haar man is een 6-tal jaren jonger. Als hij thuis niet rondhangt in zijn schuurtje is hij houthakker. Mijn lief heeft jaren geleden voor hem een "drusba" gekocht. Een kettingzaag. Zodat hij in zijn levensonderhoud en dat van zijn gezin zou kunnen voorzien. Maar dat werkt helaas niet zoals verwacht. Als het regent bijvoorbeeld wordt er niet gewerkt in de "padura" , het bos. En aangezien het hier tot vorige week alleen maar geregend heeft....
Het echtpaar heeft 2 kinderen: Alien, een zoon van 21, en Alina, een dochter van 20. Leuke jonge mensen, maar.....zo schuchter. Hebben op school wel Engels geleerd, maar durven dat niet te spreken. Hij gaat op voor boswachter, zij "iets" met maatschappelijk werk. Maar gedurende de weken dat wij hier zijn, in dit afgelegen dorpje, zien wij hen wellicht iets te vaak. Alien op de fiets, om brood te halen als de bakker langskomt. Aline om de koe uit te laten. Ik vraag mij af: als ze daar niet mee bezig zijn. Wat zouden ze dan doen? Wat zouden ze veel liever doen. Wat zou beter voor hen zijn...?
Enfin, dat Aurora jarig is, daar merk je hier weinig van.
Een belanrijke sociale gebeurtenis
Bij de markt is het een drukte van jewelste. Volgende week is het feest van Maria Hemelvaart (als ik het goed heb begrepen) en daardoor geen markt. Dus zijn er nu extra veel mensen op de been en is er een nog groter productaanbod. Auto's, tractoren en boerenkarren rijden af en aan. Overal wordt gelost en geladen. Mensen staan stil om elkaar weer eens de hand te schudden. Om de laatste nieuwtjes uit te wisselen.
In de brandende hitte vinden we uiteindelijk een plekje voor de auto.
Een tas vol
We lopen een poort door en zijn er. Ik zie direct wat ik altijd zie als ik onder die poort ben doorgelopen: op een markt als deze WIL je niets kopen. Alles is plastic. Namaak. Lelijk. Te goedkoop. Synthetische materialen.
Hoe komt het dan toch dat we huiswaarts keren met een zware tas vol spullen?
O.k., die gehaktmolen was toch wel erg goedkoop. En die plastic schoenen handig als je door het natte gras naar het toilet moet. En dat stuk elastiek is nodig voor dat leuke rokje dat je had meegenomen maar dat steeds afzakt. En dat brok touw voor het opbinden van de tomatenplanten. En Aurora had echt een paar schroevedraaiers nodig. En een plastic emmer. En die snoeischaar konden we ook niet laten liggen. Om langs de weg een mooi boeket te kunnen plukken. En die aubergines, die waren toch wel heel voordelig: 2,5 kilo voor 4 lei. Dat is nog niet EEN euro!
Geluk
Wanneer we 's avonds de door mijn lief met behulp van zijn gehaktmolen bereide steaks eten, vergezeld door mijn home-made auberginemousse en daarbij een mooie fles Prahova Valley Cabernet Sauvignon drinken, met op de achtergrond slechts het geluid van de beek en de krekels..........
Dan ben ik zielsgelukkig. Maar vraag me af. Hoe is het met Aurora nu.......
woensdag 3 augustus 2011
Dus wij kochten een koe...
Leauts
In het dorp Leauts in Roemenie lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. En eigenlijk lijkt dat niet alleen zo...
Als ik dit schrijf is het 21 uur en donker. Niemand meer op straat. Wellicht omdat er geen straat is. In elk geval niet zoiets als wat wij onder een straat verstaan. Evenmin als straatverlichting. Dat is er overigens wel (sinds kort 3 palen in het hele dorp) maar wordt niet aangestoken: who needs straatverlichting zonder straat.
Er is weinig meer te horen noch te beleven. We horen de beek die langs het huis stroomt, een verdwaalde krekel, een uil in het bos, een hond in de verte.
De toekomst
Ik vraag me af hoe de toekomst van dit dorp eruit ziet. Of dit dorp uberhaupt een toekomst heeft. De jongere generatie is vertrokken. Studeert in "de stad". De generatie daarvoor is deels ook vertrokken. Heeft werk gevonden in "de stad" of nog verder weg. De oudste generatie blijft achter. In de praktijk zijn dat vrouwen van 60-90 jaar. De mannen sterven, zoals wereldwijd, maar dankzij de hier plaatselijk gebrouwen en bovenmatig geconsumeerde Truica eerder dan de vrouwen. Dus die vrouwen "blijven over". Met een boerenbedrijf. Toch afhankelijk van de kinderen en kleinkinderen die naar "de stad" zijn vertrokken. Die als het even kan het weekend komen om te helpen hooien, oogsten en meer.
Overeenkomst
Wat al die vrouwen gemeen hebben: ze hebben een koe. Een koe hebben is hier heel belangrijk. Als je een koe hebt heb je melk. En room. En boter. En kaas.
Toen wij hier kwamen in het voorjaar hadden er wat schokkende gebeurtenissen plaatsgevonden. De koe van Angelina (67 jaar, weduwe sinds 3 jaar, zorgend voor haar moeder van 86) was dood. Evenals de koe van buurvrouw Traian (ergens tegen de 80 jaar, weduwe sinds 2 jaar). Toen bleek dat ook de koe van Aurora (onze "buurvrouw/landlandy", nog geen weduwe, maar gezien het drankgebruik van haar echtgenoot kan dat wel eens niet lang meer duren...) het loodje had gelegd was het tijd voor maatregelen.
Dus: wij kochten een koe
En zij heet Florica. Het had wat voeten in de aarde, want ook een Roemeense vrouw, in dit geval Aurora, weet wat zij wil. Ook en wellicht vooral wat betreft de aankoop van een koe.
Maar het voelt goed. Elke ochtend als wij opstaan is Florica al gemolken, staan er diverse pannen met melk op en naast het vuur voor diverse doeleinden.
En onder de tafel hangt een net met "zuivel" uit te druipen in een pannetje: dat wordt Branza, een soort verse kaas, legt Aurora uit.
Casceval
Maar "echte" kaas, harde kaas, casceval, zoals ze dat hier noemen, maken ze dat ook? Met handen en voeten probeer ik dat aan Aurora te vragen en het blijkt dat ze dat niet maken. Omdat ze dat niet maken. Dus. En dat is nou net het probleem hier.
Iedereen verkoopt op de markt dezelfde kaas. Branza. Een soort ricotta-achtige kaas. Indien goed gemaakt met smaak. Maar als ze in "ons dorp" nu eens echte kaas gingen maken. Met behulp van een pers. Naturel. Maar ook met de tal van verse kruiden en andere ingredienten die hier overal groeien. Je kunt ze overal uit de grond trekken. Of, zoals Epoisses, ingewreven met de plaatselijke "marc".
Inspiratie..... Inspiratie........ wordt vervolgd :-)!
In het dorp Leauts in Roemenie lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. En eigenlijk lijkt dat niet alleen zo...
Als ik dit schrijf is het 21 uur en donker. Niemand meer op straat. Wellicht omdat er geen straat is. In elk geval niet zoiets als wat wij onder een straat verstaan. Evenmin als straatverlichting. Dat is er overigens wel (sinds kort 3 palen in het hele dorp) maar wordt niet aangestoken: who needs straatverlichting zonder straat.
Er is weinig meer te horen noch te beleven. We horen de beek die langs het huis stroomt, een verdwaalde krekel, een uil in het bos, een hond in de verte.
De toekomst
Ik vraag me af hoe de toekomst van dit dorp eruit ziet. Of dit dorp uberhaupt een toekomst heeft. De jongere generatie is vertrokken. Studeert in "de stad". De generatie daarvoor is deels ook vertrokken. Heeft werk gevonden in "de stad" of nog verder weg. De oudste generatie blijft achter. In de praktijk zijn dat vrouwen van 60-90 jaar. De mannen sterven, zoals wereldwijd, maar dankzij de hier plaatselijk gebrouwen en bovenmatig geconsumeerde Truica eerder dan de vrouwen. Dus die vrouwen "blijven over". Met een boerenbedrijf. Toch afhankelijk van de kinderen en kleinkinderen die naar "de stad" zijn vertrokken. Die als het even kan het weekend komen om te helpen hooien, oogsten en meer.
Overeenkomst
Wat al die vrouwen gemeen hebben: ze hebben een koe. Een koe hebben is hier heel belangrijk. Als je een koe hebt heb je melk. En room. En boter. En kaas.
Toen wij hier kwamen in het voorjaar hadden er wat schokkende gebeurtenissen plaatsgevonden. De koe van Angelina (67 jaar, weduwe sinds 3 jaar, zorgend voor haar moeder van 86) was dood. Evenals de koe van buurvrouw Traian (ergens tegen de 80 jaar, weduwe sinds 2 jaar). Toen bleek dat ook de koe van Aurora (onze "buurvrouw/landlandy", nog geen weduwe, maar gezien het drankgebruik van haar echtgenoot kan dat wel eens niet lang meer duren...) het loodje had gelegd was het tijd voor maatregelen.
Dus: wij kochten een koe
En zij heet Florica. Het had wat voeten in de aarde, want ook een Roemeense vrouw, in dit geval Aurora, weet wat zij wil. Ook en wellicht vooral wat betreft de aankoop van een koe.
Maar het voelt goed. Elke ochtend als wij opstaan is Florica al gemolken, staan er diverse pannen met melk op en naast het vuur voor diverse doeleinden.
En onder de tafel hangt een net met "zuivel" uit te druipen in een pannetje: dat wordt Branza, een soort verse kaas, legt Aurora uit.
Casceval
Maar "echte" kaas, harde kaas, casceval, zoals ze dat hier noemen, maken ze dat ook? Met handen en voeten probeer ik dat aan Aurora te vragen en het blijkt dat ze dat niet maken. Omdat ze dat niet maken. Dus. En dat is nou net het probleem hier.
Iedereen verkoopt op de markt dezelfde kaas. Branza. Een soort ricotta-achtige kaas. Indien goed gemaakt met smaak. Maar als ze in "ons dorp" nu eens echte kaas gingen maken. Met behulp van een pers. Naturel. Maar ook met de tal van verse kruiden en andere ingredienten die hier overal groeien. Je kunt ze overal uit de grond trekken. Of, zoals Epoisses, ingewreven met de plaatselijke "marc".
Inspiratie..... Inspiratie........ wordt vervolgd :-)!
maandag 1 augustus 2011
Niets.... of iets?
NIETS
Heb heb jij dat ook wel eens? Dat gevoel van NIETS? Ik had dat eigenlijk nooit. Er is altijd wel IETS. Iets te doen, iets te leren, iets mee te maken. En vooral niet iets, maar VEEL!
VANDAAG ERVAAR IK HET GEVOEL VAN NIETS.
We worden wakker in ons huisje in Roemenie. Vakantiedag 7. Regendag 7. We draaien ons nog maar eens om. En nog eens. Mijn lief perst wat " portacale" uit. Vers sinaasappelsap om de dag mee te beginnen. Om wakker te worden. Maar de regen nodigt daar niet toe uit. Koffie dan maar. Vers gemalen door onze vaste koffie-leverancier in het Rotterdamse: Thee Maas (voor ons dus Koffie Maas...). Wakker worden lukt nog steeds niet goed. Boeken erbij. " Mijn Roemenie" van Jan Willem Bos en "Avonturen op de Wijnroute" van Kermit Lynch. Op de Ipad een "Genius Mix" klassieke muziek. (Genieus overigens dat dat ding dat kan. Verbaas ik me nog steeds over).
GELUID
De beek klinkt wat onstuimiger dan normaal. Bijna "herrie"! Dit dankzij de overvloedige regenval van de laatste dagen. Grappig dat je zo snel went aan de geluiden in een omgeving van NIETS. En dat je een beek "herrie" vindt maken. Als je gewend bent aan wonen midden in de stad. Aan geluiden van trams, auto's, bussen, sirenes, geschreeuw.
In een omgeving van NIETS is het geluid van een beek IETS.
WAARDEVOL
Deze omgeving van NIETS is een waardevol IETS. Brengt je gedachten terug naar de basis. Naar het begin. Naar de mensen. Waar het om gaat. Waar alles vandaan komt. De grond, de aarde, de lucht, de omgeving. De gedachten in deze omgeving van NIETS gaan om IETS. Om veel eigenlijk. Hier leeft men van wat er groeit. Veel regen en weinig zon betekent late oogst. Schimmelziektes voor het gewas. Geen eten.
Gelukkig hebben ze hier aardappelen. Veel aardappelen. En oogst men ze handmatig....
Heb heb jij dat ook wel eens? Dat gevoel van NIETS? Ik had dat eigenlijk nooit. Er is altijd wel IETS. Iets te doen, iets te leren, iets mee te maken. En vooral niet iets, maar VEEL!
VANDAAG ERVAAR IK HET GEVOEL VAN NIETS.
We worden wakker in ons huisje in Roemenie. Vakantiedag 7. Regendag 7. We draaien ons nog maar eens om. En nog eens. Mijn lief perst wat " portacale" uit. Vers sinaasappelsap om de dag mee te beginnen. Om wakker te worden. Maar de regen nodigt daar niet toe uit. Koffie dan maar. Vers gemalen door onze vaste koffie-leverancier in het Rotterdamse: Thee Maas (voor ons dus Koffie Maas...). Wakker worden lukt nog steeds niet goed. Boeken erbij. " Mijn Roemenie" van Jan Willem Bos en "Avonturen op de Wijnroute" van Kermit Lynch. Op de Ipad een "Genius Mix" klassieke muziek. (Genieus overigens dat dat ding dat kan. Verbaas ik me nog steeds over).
GELUID
De beek klinkt wat onstuimiger dan normaal. Bijna "herrie"! Dit dankzij de overvloedige regenval van de laatste dagen. Grappig dat je zo snel went aan de geluiden in een omgeving van NIETS. En dat je een beek "herrie" vindt maken. Als je gewend bent aan wonen midden in de stad. Aan geluiden van trams, auto's, bussen, sirenes, geschreeuw.
In een omgeving van NIETS is het geluid van een beek IETS.
WAARDEVOL
Deze omgeving van NIETS is een waardevol IETS. Brengt je gedachten terug naar de basis. Naar het begin. Naar de mensen. Waar het om gaat. Waar alles vandaan komt. De grond, de aarde, de lucht, de omgeving. De gedachten in deze omgeving van NIETS gaan om IETS. Om veel eigenlijk. Hier leeft men van wat er groeit. Veel regen en weinig zon betekent late oogst. Schimmelziektes voor het gewas. Geen eten.
Gelukkig hebben ze hier aardappelen. Veel aardappelen. En oogst men ze handmatig....
Abonneren op:
Posts (Atom)