Dus wij kochten een koe...

Leauts
In het dorp Leauts in Roemenie lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. En eigenlijk lijkt dat niet alleen zo...
Als ik dit schrijf is het 21 uur en donker. Niemand meer op straat. Wellicht omdat er geen straat is. In elk geval niet zoiets als wat wij onder een straat verstaan. Evenmin als straatverlichting. Dat is er overigens wel (sinds kort 3 palen in het hele dorp) maar wordt niet aangestoken: who needs straatverlichting zonder straat.
Er is weinig meer te horen noch te beleven. We horen de beek die langs het huis stroomt, een verdwaalde krekel, een uil in het bos, een hond in de verte.

De toekomst
Ik vraag me af hoe de toekomst van dit dorp eruit ziet. Of dit dorp uberhaupt een toekomst heeft. De jongere generatie is vertrokken. Studeert in "de stad". De generatie daarvoor is deels ook vertrokken. Heeft werk gevonden in "de stad" of nog verder weg. De oudste generatie blijft achter. In de praktijk zijn dat vrouwen van 60-90 jaar. De mannen sterven, zoals wereldwijd, maar dankzij de hier plaatselijk gebrouwen en bovenmatig geconsumeerde Truica eerder dan de vrouwen. Dus die vrouwen "blijven over". Met een boerenbedrijf. Toch afhankelijk van de kinderen en kleinkinderen die naar "de stad" zijn vertrokken. Die als het even kan het weekend komen om te helpen hooien, oogsten en meer.

Overeenkomst
Wat al die vrouwen gemeen hebben: ze hebben een koe. Een koe hebben is hier heel belangrijk. Als je een koe hebt heb je melk. En room. En boter. En kaas.
Toen wij hier kwamen in het voorjaar hadden er wat schokkende gebeurtenissen plaatsgevonden. De koe van Angelina (67 jaar, weduwe sinds 3 jaar, zorgend voor haar moeder van 86) was dood. Evenals de koe van buurvrouw Traian (ergens tegen de 80 jaar, weduwe sinds 2 jaar). Toen bleek dat ook de koe van Aurora (onze "buurvrouw/landlandy", nog geen weduwe, maar gezien het drankgebruik van haar echtgenoot kan dat wel eens niet lang meer duren...) het loodje had gelegd was het tijd voor maatregelen.


Dus: wij kochten een koe
En zij heet Florica. Het had wat voeten in de aarde, want ook een Roemeense vrouw, in dit geval Aurora, weet wat zij wil. Ook en wellicht vooral wat betreft de aankoop van een koe.
Maar het voelt goed. Elke ochtend als wij opstaan is Florica al gemolken, staan er diverse pannen met melk op en naast het vuur voor diverse doeleinden.
En onder de tafel hangt een net met "zuivel" uit te druipen in een pannetje: dat wordt Branza, een soort verse kaas, legt Aurora uit.

Casceval
Maar "echte" kaas, harde kaas, casceval, zoals ze dat hier noemen, maken ze dat ook? Met handen en voeten probeer ik dat aan Aurora te vragen en het blijkt dat ze dat niet maken. Omdat ze dat niet maken. Dus. En dat is nou net het probleem hier.
Iedereen verkoopt op de markt dezelfde kaas. Branza. Een soort ricotta-achtige kaas. Indien goed gemaakt met smaak. Maar als ze in "ons dorp" nu eens echte kaas gingen maken. Met behulp van een pers. Naturel. Maar ook met de tal van verse kruiden en andere ingredienten die hier overal groeien. Je kunt ze overal uit de grond trekken. Of, zoals Epoisses, ingewreven met de plaatselijke "marc".
Inspiratie..... Inspiratie........ wordt vervolgd :-)!